هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر سطوح مختلف دشواری تکلیف تعادلی و بازخورد بینایی بر تعادل زنان سالمند بود. 14 زن سالمند سالم با میانگین سنی 65.57 سال داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. از هر کدام از آزمودنی ها خواسته شد در دو شرایط (با بازخورد بینایی و بدون بازخورد بینایی) روی سه سطح صفحه تعادل با ناپایداری متفاوت (سطوح 10، 8 و 6) بایستند. شاخص های تعادل (کلی، میانی جانبی و قدامی خلفی) از طریق دستگاه تعادل سنج بایودکس ثبت شد. مدت زمان هر آزمون 20 ثانیه و زمان استراحت بین آزمون ها 20 ثانیه بود. یافته ها نشان داد که با افزایش دشواری تکلیف تعادلی شاخص میانی- جانبی تعادل (P=0.02) افزایش معنادار داشت و در شرایط با بازخورد بینایی در مقایسه با شرایط بدون بازخورد بینایی، شاخص های کلی (P=0.001)، قدامی- خلفی (P=0.01) و میانی- جانبی تعادل (P=0.01) کاهش معنادار داشت. به طور کلی نتایج نشان داد که افزایش دشواری تکلیف تعادلی نوسان قامت را افزایش می دهد و ارائه بازخورد بینایی می تواند نوسان قامت را کم کند و تعادل را بهبود بخشد.

مقدمه و اهداف توجه صرف به شاخص های روان شناختی و خلاء اطلاعات فیزیولوژیکی در خصوص مکانیسم اثرگذاری بازخورد هنجاری بر عملکرد در تکالیفی با دشواری بالا (اغتشاش در حس بینائی و عمقی) خصوصا در تکالیف تعادلی، زمینه ساز پژوهش حاضر شد، لذا هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر بازخورد هنجاری بر کنترل تعادل و همسانی عملکرد عضلانی در سطوح متغیر دشواری تکلیف در افراد مبتدی بود. مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. 20 آزمودنی (با میانگین سنی 1.30±23.59) به صورت در دسترس و به طور تصادفی در دو گروه هنجاری مثبت و کنترل قرار گرفتند. مرحله اکتساب شامل اجرای 160 کوشش (10×16) در مدت 4 روز بود. پس آزمون عملکرد، پس از آخرین جلسه تمرین برگزار شد. افراد در گروه بازخورد هنجاری مثبت، اطلاعاتی بهتر از میانگین عملکردی خود در هر بلوک تمرینی دریافت می کردند. شاخص های کنترل قامت و فعالیت الکتریکی عضلات به وسیله سیستم تعادل سنج بایودکس و تکنیک الکترومایوگرافی و دستگاه مگاوین به دست آمد. از آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری مکرر و آزمون تحلیل کوواریانس به منظور بررسی تفاوت گروه ها در شاخص تعادلی و الکترومایوگرافی عضلات استفاده شد. یافته ها نتایج، برتری گروه بازخورد هنجاری مثبت (M=1.45±0.31) نسبت به گروه کنترل (M=5.97±1.24) را در شاخص های تعادلی (P=0.004) و همسانی عملکردی عضلات راست رانی (P=0.007) و سرینی میانی (P=0.04) در سطوح متغیر دشواری تکلیف نشان داد. نتیجه گیری یافته های پژوهش حاضر نشان داد که بازخورد هنجاری مثبت به عنوان یک پلاسیبو روان شناختی می تواند کارکرد انگیزشی مهمی را مستقیما در سطح تغییرات فیزیولوژیکی کنترل تعادل و همسانی عملکرد عضلانی داشته باشد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر دشواری نسبی تکلیف و نوع دستورالعمل کانون توجه (پایه، درونی و بیرونی) بر اجرای تکلیف تعادلی است. نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که کانون توجه اجراکننده، به ویژه وقتی تکلیف جدید و چالش انگیز است، نقش مهمی بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی دارد. در این پژوهش 48 دانشجوی دانشگاه آزاد مشهد شرکت داده شد و به طور تصادفی به دو گروه تکلیف تعادلی آسان و تکلیف تعادلی دشوار تقسیم شدند. شرکت کنندگان، تکلیف متعادل ایستادن بر صفحه تعادل سنج دیجیتال را به تعداد 3 کوشش 15 ثانیه ای در شرایط بدون دستورالعمل، دستورالعمل توجه درونی و دستورالعمل توجه بیرونی اجرا کردند. نتایج نشان داد که عملکرد گروه تکلیف دشوار در شرایط توجه بیرونی به طور معنی داری بهتر از دو حالت دیگر بود، در حالی که نوع دستورالعمل کانون توجهی تفاوت معنی داری را در اجرای تکلیف تعادلی در گروه آسان ایجاد نکرد. بنابراین نتیجه می گیریم که اثربخشی کانون توجه به عنوان یک متغیر اجرا و یادگیری حرکتی به عواملی مانند دشواری تکلیف بستگی دارد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دست برتری و دشواری تکلیف بر پهنای موثر هدف و دقت زمانی تکلیف مبادله سرعت-دقت فیتز بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های نیمه تجربی بود. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه دست برتری ادینبورگ، قلم نوری، دستگاه سنجش مبادله سرعت-دقت، لپ تاپ، کرنومتر و مترونوم بود. جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان 14 و 15 ساله و نمونه را 20 نفر تشکیل دادند (20=n) که به روش نمونه گیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به دو گروه 10 نفره راست دست و چپ دست تقسیم شدند. هر آزمودنی چهار کوشش 30 ثانیه ای تکلیف ضربه زنی دوطرفه به اهداف موردنظر را هماهنگ با صدای مترونوم انجام می داد. کوشش ها شامل دو تکلیف آسان و دشوار بود که آزمودنی هر تکلیف را با دست برتر و غیربرتر، هماهنگ با صدای مترونوم که با ضرباهنگ 300 هزارم ثانیه تنظیم شده بود، انجام داد. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری در سطح معنا داری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که دست برتری و دشواری تکلیف بر پهنای موثر هدف تاثیر معناداری ندارد (973/0p= و 611/0p=). همچنین دست برتری بر میانگین وقفه زمانی نیز تاثیر نداشت (135/0p= و 785/0p=)، ولی در اندام غیربرتر میانگین وقفه زمانی برای تکلیف دشوار بیش از تکلیف آسان بود (001/0p=). به نظر می رسد شرکت کنندگان در تکالیف دشوار با کاهش سرعت حرکت سعی می کنند میزان خطای فضایی را ثابت نگه دارند و سرعت را فدای دقت فضایی می کنند. همچنین خطای زمانی (میانگین وقفه) بیشتر تحت تاثیر دشواری تکلیف است تا دست برتری.

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین تاثیر سطوح مختلف دشواری تکلیف تعادلی و بازخورد بینایی بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب زنان سالمند بود. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی 14 زن سالمند سالم با میانگین سنی 57/65 سال به صورت داوطلبانه و دردسترس انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. تکلیف شامل حفظ تعادل بر روی دستگاه تعادل سنج بایودکس بود. از هر کدام از آزمودنی ها خواسته شد در 2 شرایط (با بازخورد بینایی و بدون بازخورد بینایی) روی 3 سطح صفحه تعادل با ناپایداری متفاوت (سطوح 10، 8 و 6) بایستند. از دستگاه الکترومایوگرافی مگاوین برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلانی در عضلات دوقلوی خارجی، نازک نیی بلند، راست رانی و دو سر رانی استفاده شد و شاخص جذر میانگین مربعات از سیگنال ثبت شده عضلات استخراج شد. مدت زمان هر آزمون 20 ثانیه و زمان استراحت بین آزمون ها 20 ثانیه بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که با افزایش دشواری تکلیف تعادلی فعالیت الکتریکی عضلات دوقلو (01/0 =P)، راست رانی (001/0>P)، دوسر ران (028/0=P) و نازک نیی بلند (001/0=P) افزایش معنی دار داشت و در شرایط با بازخورد بینایی در مقایسه با شرایط بدون بازخورد بینایی، فعالیت الکتریکی عضلات راست رانی (001/0>P)، نازک نیی بلند (01/0 =P) و دو سر ران (001/0 >P) افزایش معنی دار داشت. نتیجه گیری: به طورکلی نتایج این پژوهش نشان داد که افزایش دشواری تکلیف تعادلی و ارایه بازخورد بینایی فعالیت الکتریکی عضلات را افزایش داد.

مقدمه و هدف: تعادل و تکالیف فراقامتی از قابلیت های مهم در زندگی عادی و فعالیت های ورزشی کودکان است که همواره اهمیت کانون توجه در آن مورد بحث است. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر کانون توجه تکلیف فراقامتی بر تعادل در دختران 4 تا 6 ساله و 9 تا 11 ساله بود. روش شناسی: در این پژوهش 90 دختر شرکت داشتند که به صورت تصادفی، به سه گروه توجه بیرونی، درونی و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد که با استفاده از دستورالعمل های ارایه شده روی تکلیف فرا قامتی تعادل خود را حفظ کنند. دستورالعمل ها در ارتباط با توجه به میله ای که به صورت افقی در دست داشتند (توجه بیرونی)، توجه به دست های خود (توجه درونی)، و بدون دستورالعمل (کنترل)، بودند. یافته ها: نتایج نشان داد که در هر دو رده سنی، توجه بیرونی تکلیف فراقامتی منجر به یادگیری معنادار تعادل گردید. نتیجه گیری: این یافته ها: از بکارگیری دستورالعمل توجه بیرونی به عنوان راهبردی کارآمد در بهبود یادگیری کودکان حمایت می-کند.